Με το άλλοθι των μνημονίων η δικαιοσύνη έγινε ακριβή, πολύ ακριβή τόσο ακριβή, που ξέπεσε στην φτήνεια που χει το επώνυμο ρούχο, ίσα ισα για να διακηρύσσει οτι οι φτωχοί δεν την αξίζουν.
Τότε οι υπερασπιστές της δεν μιλήσαν, σκύψαν το κεφάλι κι έκτοτε δεν το ύψωσαν ποτέ.
Εμείς τελειώσαμε σύντροφοι και μαζί τέλειωσε η πρόσβαση του αδύναμου στην Δικαιοσύνη πέρα από τα παράβολα, πέρα απο τους παράνομους και αντισυνταγματικούς φόρους, αφήσαμε να του κλέψουν την ελπίδα, γιατί πέρα από την εργασία μας ,κάποιοι πιστεψαμε ότι ήμασταν λειτουργοί, θεματοφύλακες και υπερασπιστες της ελπίδας αυτής.
Ωραίο παραμύθι , κουκλίτσα μου, χαμογέλα πικρά τώρα με τις πολιτικές καταγγελίες, σφίξε τα δόντια κι αποχαιρέτα ό,τι είναι να αποχαιρετήσεις και θρήνησε ως αλλη Εκάβη στα ερείπια της Ευελπίδων...το δικαιούσαι μετά από εικοσι τόσα χρόνια εκεί μεσα...
Κάποιοι θα κλείσουμε , και στο φινάλε η ζωή συνεχιζεται, ο προκομένος άνθρωπος δεν χάνεται, αυτό που χάθηκε με την ανοχή, την σιωπή και τις λάθος κινήσεις χάθηκε ολοσχερώς...με τον θάνατο του μάχιμου δικηγόρου χάθηκε και η πρόσβαση του οικονομικά ασθενέστερου πολίτη στην δικαστική προστασία.
Νομοι στο ποδι, καθε δύο τρεις μήνες, προβληματικοί κι αβασανιστα γραμμένοι, ποιά δημοκρατία άραγε εξυπηρετούν...
Κι οταν έπρεπε να κατεβάσουμε ρολά , εμεις τραγουδάγαμε φάλτσα και το σπίτι μας καιγόταν...
Τώρα είναι αργά κι « οποιος μείνει ζωντανός , ας ακούει τα μοιρολόγια των γυναικών »
«Η μαύρη κι άραχλη να σύρω μεγαλη φωνή
Να σύρω μοιρολόι κι οδυρμό
Σκοτεινά γηρατειά θοσκότεινα
Σκλαβιά μου αφορητη...»
Ευριπίδου Εκάβη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου